Nietzsche ile oturunca masaya gece bitmezmiş
Kafamda yer kalmıyordu artık, susmuyordu düşünceler. Yazayım dedim kağıt da kalmadı, konuşsam duvar...
Buradan Böyle Buyurdu Zerdüşt'e geçelim:
"Nosce te ipsum" (Kendini bil)
İnsanları sevmek mahvederdi beni.
Ateş oldum, yanıp tutuştum kendi düşüncelerimden...
Mutluluğumdan yaralandım ben: tüm acı çekenler hekim olsun bana!
İnsan unuttu mu iyileşir çünkü.
·
104 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.