Temel isteyen bir kitap olduğunu belirterek yazıma başlıyorum. Tehlikeli Oyunlar’ı okumak için bir takım deneyimlere sahip olmak gerekiyor bence. Oyun türüne hakim olmak ve birkaç Oğuz Atay kitabını çoktan bitirmiş olmak. Aksi takdirde kitabı anlamak, zihinde imgeler oluşturmak oldukça zor gelir. Başlarda anlamakta biraz zorluk çektiğim, iç ve karşılıklı konuşmaları birbirine geçirdiğim, kimin ne söylediğini anlamadığım (2. Bölümün sonuna kadar) zaman zaman “Yeter artık bırakıyorum.” Tavırlarına girdiğim bir kitap oldu. Ama belirli bir yerden sonra artık bırakmaya cesaretim kalmadı üstüne üslük beni sürükledi götürdü. Bu tam bir inceleme yazısı olmayacak. Zaten hiç de denemedim, beceremeyeceğim muhtemelen. Kitabı okurken karşıma birkaç tane Hikmet Benol çıktı -soy isimdeki ibare de bu yüzden muhtemelen- o kendini aradıkça ben kendimden şüphe ettim. Acaba “Gerçekten bu kadar düşünmeye gerek var mı?” Diye. Bilge’ye olan aşkını doya doya yaşayamaması beni bile kırdı açıkçası. Sevgi’nin sevgisizliği ve Hikmet’i önemsemeyişi beni bile irite etti. Bir süre aklımın bir köşesini kurcalayacak olan cümleler okudum, bunalımlara (?) şahit oldum diyebilirim. Hüsamettin Tambay’ın, Hikmet’e sahip çıkarcasına konuşmalara girmesi ya da ufakta olsa fikir belirtmesi Hikmet’in önceki yaşlarında ailesinden alamadığı sevgiyi -daha doğrusu ilgiyi- biraz da olsa hissettirdiğini düşündüm. Hayatını sürdürmek için oyunlara tutunan, duygularını aralara katan lakin her seferinde başka bir konuya atlayan bir Hikmet ve onunla birlikte oyunları yazan Hüsamettin Tambay çıktı karşıma. Kitabı okurken başkarakter kendi içinde yapayalnız yaşadı adeta. Hakim olan hüzün duygusunu çokça edindiğimi belirterek burada bırakıyorum. Olmayan Türkçem için herkesten özür diliyorum. Kitapla kalın, hoşça kalın!

Tehlikeli OyunlarOğuz Atay · İletişim Yayıncılık · 202230,9bin okunma

·

116 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.