Doğrudan yazarın içinden gelen yazılar her zaman farklı bir yere sahip bende. Bu da onlardan biri. Yaşlılığında yalnızken yazmış kitabı ama sadece dert yakınmaktan ibaret değil. Hatta tam tersine o kadar farklı noktalara değiniyor ki, kitap yalnızlıktan bahsedecekken,yalnızlık filtresi ile yaşamdan bahseder bir hale bürünüyor. Ve kendisinin de söylediği gibi işin biraz acıklı olduğu kısımlarda bir şaka ile bu durumu geçiştiriyor. Günün sonunda kendisine acıma duygusuyla bakılan bir ihtiyar değil de insanoğlunun sayılıp sevilebilecek bir üyesi oluyor. Sayılıp sevilebilecek dedim ama bencil oluşuna dair söyledikleri, kendimden de bildiğim üzere pek de hayırlı bir yere çıkmıyor. Ama neyse o bahsi açmayalım şimdi. Yaşlı yalnızlığına dair çok sevdiğim iki şarkı var. Biri Barış Manço'dan Ömrümün Sonbaharı'nda. Kitap bu şarkının tonunda ilerler sanmıştım ama sonradan, bildiğim diğer şarkıya daha çok uydu: Moğollar-Çaya Kaç Şeker

Tek Yalnız Ben DeğilimJean-Louis Fournier · Yapı Kredi Yayınları · 20213,721 okunma

·

56 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

hasci