Garip bir hissi arzuluyorum şu an. 18-19 yaşlarımda hissettiğim bir hissi. Sabahın 4.30'unda bütün şehir uyurken, şehrin sokaklarını sadece köpekler ve sarhoşlar esir almışken şehre indiğim, otogardan, gözlerini ovuşturan bir taksicinin taksisiyle evime varmaya çalıştığım, elimdeki bavulların ağırlıklarını son bir "neredeyse evdeyim" gayretiyle taşıdığım, uykusuzluktan berraklaşmış bir bilinç ama batmaya başlamış gözlerin mahmurluğuyla evime ulaşmaya çalıştığım o his. Öğrenciyken en çok sevdiğim hislerden birisi buydu. Mahalleden geçen tek tük taksilerin içinde kimlerin olduğunu düşünmek huzur verirdi garip bir şekilde. Tüm bu yorgunlukla eve varıp, vücudumu bir tuğla gibi yatağa bıraktığım, deliksiz uykuya dalacağım o son 1-2 dakikayı özlüyorum bu gece. Anlamsız, gereksiz bir romantiklik mi benimki, yoksa zamanın karşısında topyekûn silahsız olmak zorunda olduğumuz için sessiz bir başkaldırı mı? Bilmiyorum. Sadece; özledim işte.
·
82 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.