Hayat adil olmak zorunda olmadığı gibi, adaletin kendisiyle de ilgilenmez.
İnsanlar teraziyi dengelemeye çalışır. Fazla güçleneni bastırırız, zayıf kalanın elinden tutarız ama bunu hayatın normali olarak kabul ederseniz, hakkın verilmediğini, ancak alınabildiğini unutursunuz.
Hak verilmez, alınır denen bir yerde de “yeterince” kelimesinin anlamı yoktur.
Varış noktası ile başlangıç noktası arasında “Şu ana kadar olmalıydı” diye hayıflanıp haklı çıkabileceğimiz bir nokta yok. Neden olsun ki?
Olduğunu düşünüyorsanız, yine başladığımız yere dönüyoruz, siz hayatın size bir borcu olduğunu düşünüyorsunuz.
Hayatın bize ödemesi gereken bir borcu yok ve kendimizi kandırmaktan ne kadar hızlı vazgeçersek, o kadar iyi olur.
·
42 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.