Çok mutluydu kadın.
Dünyanın nasıl bir yer olduğu konusunda hiçbir fikri yoktu. Sadece iyi düşünen, güzel bakan çocuksu bir yanı vardı. İçinde hep saf duygular besliyor, şarkı söyleyerek danslar ediyordu. Sonra..
Bihaberdi olacaklardan.
Kalbi gibi temiz sevdi..
Heyecanlıydı..
Daha da çocuk oldu sevilince.
Haberi yoktu, sevgisiyle sınanacaktı.
Ve bir gün yitirdi tüm çocuksu duygularını.
Kendinde olmayan duyguları keşfetmeye başladı.
Özlem yerini öfkeye
Aşk yerini nefrete
Heyecan yerini kırık bir kalbe bıraktı.
Işıl ışıl gözlerinde tahammülsüzlüğün soğuk karanlığı vardı artık.
Bu değildi o, buna dönüştürüldü.
Midesinde uçuşan kelebekler bir anda dikenli tel örgülere dönüştü.
Öyle ya,
Aslında hiçbirimiz mutsuz değiliz, hepimiz sadece sevdiklerimizin ittikleriyiz karanlığa.
(alıntı)
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.