Sadece başkaları değil, biz de kendimizi zarara ziyana uğratırız. Bize ikram edilen nezih ve yüksek bir makamı heva ve heveslerimiz uğruna çarçur ederiz. Biliriz ki heva ve heveslerimize teslim olan büyüklenmeci benliğimizden bize daha fazla zarar veren başka bir varlık yoktur. O zaman da kendimizden uzaklaşmak isteriz. "Bunu nasıl yapabildim," diye dövünürüz. Öfkeyle dolar içimiz. Varlığımız yük olur, belimiz bükülür. Taşıyamayız kendimizi. Heva ve heveslerimizden mustarip kırgın latifelerimizin, O'nun için yaşayacağımız istidatlarımızın uğultusu doldurur içimizi.
Kapı Yayınları
·
73 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.