Her suret göründüğü gibi, her iz kalıcı, her gölge senin değildir!
Gürgüler Apartmanı ve içinde yaşayan, yaşayanlarla teması olan insanların da hikayeleri ile bütünleşen acıklı bir aşkın içinde kendi distopyasını taşıyan bir apartman. Her bölümde bir sonraki bölümü soluksuz çevirtirken, karşılaştığı kurguyla bağlantısını daha da ilerleyen sayfaların içinde bulabilecek olan okuru sürükleyip aynı zamanda dolambaçlı bir labirentin içinde gezdiriyor.
Kitaplar onu asla yalnız bırakmaz, asla kandırmazlardı.
S.163
Bodrum katından terasına, girişinden aydınlık temsil eden karanlık koridorlarına kadar betimlenen apartmanın duvarlarında adanmışlığın, yalnızlığın, kaybedişin, korkuların, hasretin ve vuslatın gölgeleri dolaşıyor. Onca kalabalığın arasında ‘bir’ olamayışın peşinden sürüklenen ‘biz’ olamayışlar koşuyor.
..güldük, ağladık hatta kimi zaman mutlu da olduk ama asla 'biz' olamadık.
S.176
Geçen aylarda Platform adında distopik bir film izledim, tesadüfen. Dünyayı ve düzenini kısıtlı bir mekânda anlat deselerdi bu platformda anlatılabilirdi demiştim. Sistemin yarattığı karmaşayı ve insani duyguların yok oluşunu izlerken ürpermiştim. Şimdi bu kitabı okuyunca da sistemden ötesini, duyguların çöküşünü hissederken yine aynı film çağrışım yaptı nedense. Tür olarak alakası bulunmasa da içinde barındırdığı ortak sebepleri keşfettiğimi düşündüm.
Mutlu olmak için, sevdiklerini mutlu etmekten başka bir yol bilmezdi.
S.29
Roman sürükleyiciliği ile beraber sorgulamayı da içinde barındırıyorsa benim için muazzam keyif veren bir lezzete dönüşüyor okumak. Başlarda her ne kadar kişileri çözmekte ve her bölümde farklı suretlerle bocaladığımı düşünsem de ilerledikçe parçalar yerlerine oturuyor. Sinirlendiğim, itiraz ettiğim kurgusal zorlamalar yok değil. Fakat düşününce bunlar da kadın olmanın hassasiyetinden ileri geliyor. Her kurgu biraz gerçektir çünkü ve bazı gerçekler çok can yakar ama her gerçek biraz da kurgu mudur? Karakterlerin içinde kendini mutlaka bulacak birileri olduğuna inanıyorum.
Hayatın hep eksik yanlarında yaşayan, sadece ellerinde olmayana odaklanan, sahte acılarından gizli bir lezzet alan ruhlar, küçük şeylerle mutlu olan insanları görünce çoğu kez saldırganlaşıyordu.
S.176
İçinde 
Yunus Emre ’lere ve 
İlhan Berk ’lere yer veren, arka kapağını ise ölmeden evvel 
Mario Levi ’nin yazdığı bu romanı tanımanızı çok isterim. Aysel karakteri ile beni derinden yaralayan fakat bir o kadar da ruhuma iyi gelen bu kitabı sizlerle paylaşmak benim için keyiftir. Sizlere de keyifli okumalar dilerim.
Vücudu halsiz, ruhu yorgundu.
S.116
Kitapla kalın…
··
4 artı 1'leme
·2.746 görüntüleme
Değerli paylaşımınıza sağlık...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.