Doğrusu, Marksizm ve pozitivizm dahil olmak üzere, toplumsal değişim ve gerçekliğin toptancı kuramlarının ölümü ile entelektüellerin 'insanlık durumunu iyileştirici' büyük planlara olan inancının sönümlenmesi arasında dolaysız bir bağ var.8 Kuşkusuz, dik başlı 'Yeni Dünya Düzeni' söyleminin, Sovyet komünizminin yıkılması ve Soğuk Savaş'ın bitmesini takiben güçten düşmesinin ve 20. yüzyılın -Hitler, Mao, Pol Pot, Nixon, Stalin, Pinochet ve milyonları bulan kadroların elinden çıkma- distyopyacı niteliklerinin serinkanlı ele alınmasının ardından, şimdiki zaman, ütopya hakkında soru işaretlerinin oluştuğu bir dönem gibi göründü (ve birçokları için hala öyle görünüyor).9
8. James C. Scott, Seeing Like a State: how Certain Schemes to Improve the human Condition Have Failed (New Hawen: Yale University Press, 1998); Martin Jay, Marxism and Totality: the Adventures of a Concept from Lukas to Habermas (Berkeley: University of California Press, 1986); Vincent Geoghegan, Utopianism and Marxism (New York: Methuen, 1987); Richard Drayton, Nature's Government: Science, Imperial Britain, and the 'Improvement' of the World (New Haven: Yale University Press, 2000); Tania Li, The Will to Improve: Governmentality, Development, and the Practice of Politics (Durham: Duke university Press, 2007). Buradaki eğilimlerden hiç olmazsa bazılarına yönelik üstü örtük bir karşılık olarak bkz. Paul Boghossian, Fear od knowledge: Against Relativism and Constructivism (Oxford: Oxford University Press, 2007).
9. Yakın tarihli bir çalışma için bkz. Jack Lawrence Luzkow, What's Left? Marxism, Utopianism, and the Revolt against History (Lanham, MD: University Press of America, 2006).
·
30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.