Hayatının merkezine koyup, herşeyin yaptığın bir insanın kaybının yerini hiç bir şey doldurmuyor. Üzgünüm . Orada oluşan boşluğa yüzlerce gölge sığabilir, belki binlerce ama bir kişinin yerini doldurmaya yetmez. Bunu seni kaybettiğimde anladım. On beş yıldır buraya hep aynı gün geliyorum. Hiç şaşmaz. Her geldiğimde kendimden biraz daha buraya bırakıyorum. Yaşadığım, yaşayacağım her şeyi bir kenara bırakarak bunu söylemekte hak buluyorum. İnsanın çiçeği bir kere soluyor ve bundan sonra gül bahçelerine de sahip olsa hiçbirisi o kadar güzel kokmuyor. Bunu seni kaybettiğim zaman anladım. Seni kaybettiğim gün bütün bahçemi ateşe verdim. Yeniden inşası mümkün olmayan enkazlar ile sürdüm yaşantımı. Bundan sonra o enkazın arasına bir mucize gibi ışık vurur mu, çorak topraklarıma yeniden bahar uğrar mı bilmem ama bunu deneyeceğim.
Sayfa 146 - İkinci adam yayınlarıKitabı okudu
··
233 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.