'Kopenhag Üçlemesi'nin son kitabı Bağımlılık. Belki de en vurucu olanı ve fakat edebi açıdan da en sakini. Çocukluk ve Gençlik'te anlattığı her şey yirmili yaşlarını şekillendiriyor Tove Ditlevsen'in; insanlarla kuramadığı bağ, yazma tutkusu ve en acısı da hayatı bir yerinden yakalayamadığı hissi. Bunu en güzel şekilde şöyle ifade ediyor kitapta: "... geçmişimiz aramızda, hayatla dolup taşan bir duvar parçası gibi ışıldıyor." Aile ilişkileri, aile içi huzursuzluk, kendisi bulma çabası, daha iyi bir yaşam için sınıf atlama mecburiyeti ve bunun sonucunda yapılan hissiz bir evlilik, bu hissizliğin doğurduğu diğer evlilikler,... Sevgi zannettiği duygunun asla gerçek bir sevgi olmaması ve bu hatayı defalarca defalarca yinelemesi aslında hiç de iyi bir ruh halinde olmadığının göstergesi. Nasıl bir aileye doğduğumuzun kişiliğimizi şekillendirdiği şüphesiz; büyürken bize söylenen cümleler, aldığımız eğitim ve tabi çevremizdeki insanlar. Ditlevsen'in kendi serüveninde bir noktada eksik hissettiği yer giderek büyüyor ve hayatının tamamını kaplıyor malesef. Kendini kurtarma çabaları da eksik kalıyor çünkü ne yaparsa yapsın 'bağ' kuramıyor etrafındaki insanlarla; anne-baba ve erkek kardeşi başta olmak üzere eşleri ve çocukları ile de. Kişilerle kuramadığı bu 'bağımlılık'la kuruluyor ve kendini rahat hissettiren ilaçlara olan bağımlılığı gün gün artıyor. Yaşadığı süreci anlattığı cümleleri okurken ara ara soluklanmak istedim zira çok zor bir süreçten geçiyor. Hayatla ve kendisiyle mücadelesi asla bitmeyen Ditlevsen'i var eden ve hayata bağlayan tek şey yazmaya olan tutkusu. Üçlemeyi bitirdiğimde şöyle hissettim: Keşke bu tutku Tove Ditlevsen'e mücadelesinde yeteri kadar sağaltıcı olabilseydi çünkü 1917'de gözlerini açtığı dünyasına 1978'de kendi kadarıyla veda ediyor, belki de hayatı boyunca 'özgürce' verebildiği tek karar olarak.

BağımlılıkTove Ditlevsen · Monokl · 2020293 okunma

·

62 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.