Arada karalıyorum.
Nisanın ortası, muhtemelen ömrümün de ortasındayım. Sayısız gün batımı, sayısız yağmur, sayısız insan, sayısız film ve birkaç cenaze görmüşlüğüm var. Gözlemlerimin ve yaşanmışlıkların bana kattığı her şeyi; bir kürek toprağı, kırk beş dereceyle dizilmiş tahtaların üstüne atınca kaybettim. koordinat olarak açıklamam gerekirse; hiç hareket etmediğim halde her şey arkamda kaldı. bu durum ne fiziğe yakıştı, ne de benim gençliğime. pek bir talebim kalmadı...
Nostalji hastalığım yok ama eski ramazanları, eski bayramları, eski insanları, eski sohbetleri, eski kaşarı ve koca evin içinde tek başıma yaşamadığım günleri özlüyorum. Efkarımı derinlemesine analiz etmek gibi bir şımarıklığım var. konu benim hüzünlerim olduğu zaman rafine bir insanım.
Kendime haksızlık etmek, benim hobimdir. günlük şehir hayatının kaosundan bu şekilde sıyrılıyorum.
bir saman kağıdına evren için bütün kusurları yazsam, zamanım yetmeyecek. o yüzden ben bütün ihaleyi kendime yüklüyorum. Bu şekilde muazzam bir zaman kazanıyorum. Ortadoğu'daki petrol meseleleri de, ilaç sektörünün pandemi fantezileri de, mülteci sorunu da, fenerbahçe'nin içinde bulunduğu durum da, tabii ki benden kaynaklı.
·
84 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.