1947 yılının Nobel Edebiyat Ödülü’ne sahip Andre Gide’nin okuduğum ikinci kitabı; Pastoral Senfoni. Otobiyografik özellikler taşıyan kitabın kurgusu okunmaya değer… Sadece hikayesi için bile okunabilir, kaldı ki içeriği dopdolu bir novella. Kitabın ana karakteri bir papaz, kitabın içeriğini papazın günlüğünden okuyoruz. Papaz cenaze için gittiği bir evde gözleri görmeyen, hayatta kimsesi kalmayan bir kızla tanışır. Bu kızın bakımını üstlenerek evine alır. Papaz sağır ve dilsiz zannettiği, adını dahi bilmediği bu kızın, eğitimi ile yakından ilgilenerek, her şeyi kendisi öğretir. Ev halkı ile kıza Gertrude ismini koyarlar. Kitap adını Beethoven’in “Pastoral Senfoni” adlı eserinden almış. Kitapta ağırlıklı olarak papazın Gertrude’yi eğitmesini okuyoruz. Papazın yaşamı aktarma çabası, notaları öğretmeye çalışması, öğretmeyi bu senfoni aracılığıyla yapması kitabın adını değerli kılıyor. Eğitme ve öğretme bir senfoniye dönüşüyor. “Pastoral” kelimesi, Fransızcada Protestan din görevlilerine verilen “pasteur” adından geliyor. Yani kitapta fazlaca ahlaki ve dini değerler konuşuluyor, tartışılıyor. Bu kısımlarını çok beğendim. Andre Gide özellikle kitaplarında buna yer veriyor, dini ve manevi yönleri ağır basan bir hikaye oluşturuyor. Bu sebepten Pastoral Senfoni ismini kitaba çok yakıştırdım. Kitapla ilgili bazı yorumlarda, kitap içeriğinin Uğur Yücel ve Beren Saat’in oynadığı “Benim Dünyam” filmine benzetildiğini okudum. Filmi henüz izlemedim, benziyor mu bilmiyorum ama merak da ettim, izleyeceğim mutlaka. Kitabı okuyan ve adını nereden aldığını öğrenen herkes eminim benim gibi, kitap bittikten sonra, kitabı düşleyerek Beethoven’in Pastoral Senfonisi’ni dinlemiştir. Tavsiye ederim; okuyun, dinleyin, izleyin.