hayatta kalıplar var... ritimler. bir hayatta kendimizi köşeye kısılmış hissettiğimizde, hüznün, trajedinin, başarısızlığın ya da korkunun, tek bir varoluşun ürünü olduğunu düşünmek çok kolay. yalnızca yaşamanın değil, belli bir şekilde yaşamanın sonucu olduğunu düşünmek. demek istediğim, acıya karşı bağışıklık kazanmamızı sağlayacak bir yaşam tarzı olmadığını anlasak, her şey çok daha kolay olurdu. mutluluğun doğasında acının da olduğunu... tabii ki farklı düzeyler de ve miktarlarda... ama hiçbir hayatta sonsuza kadar saf bir mutluluk içinde olamayız. öyle bir hayat olabileceğini düşünmek ancak yaşadığımız hayattaki mutsuzluğumuzu büyütmeye yarar.
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.