NASA'nın Ames Merkezinde bulunan araştırmacılar, yirminci yüzyılın sonunda yaklaşık olarak ayakkabı kutusu büyüklüğündeki vakumlanmış odacıkların mutlak sıcaklığın 10 derece üstüne (-263 °C) kadar soğutulduğu deneyler yaptılar. Odacığın içindeki su, metan, amonyak ve karbondioksit karışımı, buzun yıldızlararası bulutlardaki toz taneciklerinde oluşumunu benzetimleyerek odacıklardaki alüminyum veya sezyum dioksit parçaları üzerinde donduruldu. Ardından molekül karışımı, genç yıldızların ışınımına benzetilerek morötesi ışınıma maruz bırakıldı. Sonuçta alkolleri, ketonları ve aldehitleri de içeren bir yığın organik molekülün ve atomları kırk kadar karbon bağıyla bağlanmış olan çok büyük moleküllerin meydana gelmesi sizi şaşırtmayacaktır. Haberler kısa süre sonra Santa Cruz'da bulunan California Üniversitesinden David Deamer adında bir diğer araştırmacının dikkatini çekti. Deamer yıllar önce 1980'lerde, 1969 yılında Avustralya'ya düşen ve Murchison meteoriti olarak bilinen göktaşıyla ilgili çalışmalarıyla astrobiyologlar arasında heyecana yol açmıştı. Organik madde arayan Deamer, meteoritten alınan kayanın bir kısmını öğüterek toz haline dönüştürmüş ve organik molekülleri ayrıştırmak için suyla yıkamıştı. Her biri balonlar gibi ikili bir "deriden" oluşan suda yüzen yüzlerce mikroskobik kürecik bulduğunda şaşkınlığa uğradı.Ve Deamer Ames deneyinden gelen donmuş materyalin bir kısmını sıcak suya koyduğu zaman -kesecik olarak bilinen- tam olarak aynı türden balonları veya hava kabarcıklarını buldu. Bunlar 10 ila 40 mikrometre boyunda, yaklaşık olarak alyuvar boyutundaydılar ve temelde Murchison göktaşından elde edilen keseciklerden ayırt edilmeleri olanaksızdı. Hücre gibiydiler ama canlılık kimyasından yoksundular.
Sayfa 46Kitabı okudu
·
27 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.