İster istemez itiraf ediyordu kendi kendine: Bir başkası olsaydı, "hangi"leri, "ki"leri birbirine bir kez bile karıştırmadan bütün mektupları yazmış, bu arada yeni bir daireye taşınmış, planını bitirmiş, köye bile gitmiş olabilirdi.
"Aslında ben de yapabilirdim bütün bunları..." diye geçirdi içinden. "Öyle ya, sanırım mektup da yazabilirim; mektuptan çok daha ağır şeyler yazdım çünkü! Ne oldu bana böyle? Taşınmak da neymiş? Yeter ki istesin insan!" Başkasını düşünmeyi sürdürdü: "Başkası dedikleri ropdöşambrını bile geçirmez sırtına..." Bu ara- da esnedi Oblomov. "Neredeyse yatıp uyumaz bile... Hayatını yaşar, eğlenir, her yere gider, her şeyi görür, bütün yaptığı budur... Ya ben öyle miyim?.. Ben...başkayım!
Sayfa 142
·
35 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.