Kelimeler gelmiyor dilime, konuşamıyorum ama içim haykırıyor yanlış yaptıklarını. Anlatamıyorum, ağlıyorum ve kalbim buz tutarken eriyor. Beni ağladığım, güçsüz olduğum için suçluyorlar ancak bilmiyorlar mı, ben böyleyim. Güçsüz değilim, sadece kaybetmekten korkuyorum ve kuru nehirden gelen damlalar yanaklarımdan süzülüyor.
Beni anlamıyorlar.
Değer verdiğim şeyleri kaybettiğimde dünyamın kül olup seller içinde kaldığını, mezar taşlarının yerlerinden ayrılıp beni aramaya çıktıklarını bilmiyorlar. İçimdeki kıyametin soğukluğunu ve sıcaklığını bilmiyorlar. Aslında hiçbir şey bilmiyorlar.
Kalbimin bana değil, ölü birine ait olduğunu bile bilemeyecek kadar benden uzaklar ancak aslında öyle değil, değil mi?
Ağlıyorum çünkü yangını söndürüp o küçük, ağlayan çocuğu kurtarmam lazım. Onu o dünyadan çıkartıp nefes almasını sağlamam gerekiyor yoksa aldığı her nefes onun ciğerlerine batacak, canını yakacaktır.
Onu kurtarmam gerekiyor.