Sessiz çığlıklar arasında boğuluyorum. Nasıl bir çaresizlik bu böyle? İnsanın hissedemediği acılarının çığlıkları arasında boğulurken önceden geçmesi için Tanrı'ya yalvartan, sonrasında ise geçmemesi için Tanrı'nın önünde diz çöktüren acılarını bile kaybedişi nasıl bir çaresizlik. Acılarımın beni terk etmemesini umuyorum. Hissedebildiğim tek şey yüreğimi sızlatıp göğsümü dağlayan acımken şimdi acımı bile kaybediyor oluşumun çaresizliği ile yanan bir evin içinde, alevlerin arasında kalmış ve adım atmaya dahi takâtim yokmuş gibi. Alevler yaklaşarak bedenimi çevreliyor ancak öyle çaresiz ki tüm acılarımın son bulacağını bilme bilincindeyken bedenimin alevler arasında kaldığında canımın nedenli yanacağının farkındalığıyla avutuyorum kendimi. Tanrı'm nasıl bir ceza bu, acılarıma bile layık görülmeyecek kadar.. Acılarına tutunmuş aciz bir insanım ben. Eğer onları da kaybedersem elimde ne kalır, neye tutunurum ben. Herkesin benden çalındığını düşündüğü kanatlarım gibi, yüzümde solan gülüşüm gibi, içimde ölen umudum ve akıtmaya daha doyamadığım gözyaşlarım, kaybettiğim inci tanelerim gibi onların da benden alınmasına izin verme çünkü o zaman düşüncelerimle yalnız kalacağım. Ben daha küçük bir çocuğum. Zihnimin ölüm arzusuyla doldurarak sürgün ettiği düşüncelerle savaşamam. Lütfen acılarımı da alma elimden.
·
167 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.