Zerdüşt’ü yazdığım yıllar, özellikle de ondan s o n r a k i evre korkunç bir mutsuzluk dönemi olmuştu. Pahalıya mal olur insana ölümsüzlük: bin kez ölür insan daha yaşarken bunun karşılığında. –Bir şey vardır büyük işin öç alması diye. Yapıt olsun, edim olsun, bir kez tamamlanmaya görsün büyük iş, yapanın karşısına dikilir. Bu işi yaptığından g ü ç t e n k e s i l m i ş t i r o, - artık katlanamaz yapıtına daha, bakamaz onun yüzüne. Bir kimsenin geçmişinde böyle bir isteği düşünemeyeceği bir şey, insanlık yazgısının düğümlendiği bir şeyin bulunması ve bunun yükünü taşıması!...Ezer insanı bu…Büyük işin öç almasıdır bu:…Bir de insanın çevresinde duyduğu o korkunç sessizliğe gelince, o da ayrı bir sorun. Yalnızlığın yedi kattır derisi; içine giremez bir nesne. Yaklaşırsın insanlara, selamlarsın dostlarını: Bir ıssızlık, yine tek bir bakış yok karşılık veren, yine. Bir ayaklanma olsa. Her birinde o da başka türlü, bana yakın herkeste gördüm bu ayaklanmayı; karşıdakini de en çok yaralayan da bu, birdenbire sezdirmektedir aramızda bir ayrım bulunduğunu da; -saygı duymadan yaşamayan s o y l u yaradılışlara pek az rastlanır. –Bir üçüncüsü de aşırı duyarlılığıdır derinin küçük sokmalara karşı, bütün küçük şeylere karşı bir tür yetersizliktir bu. Bunun nedenine gelince, bence her y a r a t ı c ı edimin, elimizde ne varsa hepsini, bütün benliğimizi koyduğumuz her edimin savunma güçlerinde gerekli kıldığı o ürkünç tüketimdir. K ü ç ü k savunma yetenekleri ortadan kalkmıştır sanırsın: bir güç bütünleştirmesi ellerinden gelmez artık. –Çekinmeden şunu da söyleyeyim şimdi daha kötü bir sindirim yapar insan, kalkmak istemez yerinden azalır soğuğa karşı direnci, güvensiz olur, - çoğu kez bir yanılmadır güvensizlik, nedenler konusunda. –
·
1 artı 1'leme
·32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.