Hristiyan sanatında maddi ve somut varlığın bir aldırıştan başka bir şey olmadığı ve ancak ezeliliğin bir gerçekliği olduğu anlayışına dayanan bu ruhani tasvir tutumu yunan estetiğini tahrip ettiği gibi, yunan plastik sanatlarını da tahrip etmişti. Yunanlılar her şeyi maddesel ve cisimsel açıdan görüyorlardı ve bu anlayış onların bütün eserlerinde felsefe dahil olmak üzere net ve geometrik formlar üretmelerine yol açmıştı. Dolayısıyla sanatçılar artık yaşamı taklit ediyor diye eleştirilecek olan her türlü hareketi dile getirmekten bile bile kaçınıyorlar ve figürlerine zaman dışı ve donmuş hareketler vermeye ve kompozisyonlarını bir simetri anlayışıyla ortaya koymaya çalışıyorlardı. Böylece sonsuz diziler halindeki figürlerin tekrar edilip durması, görünüş dünyasının aldatıcı olduğu düşünülen yanlarına doğunun o çok sevdiği bir çeşit ezelilik ve ebedilik özelliklerini kazandırıyordu.
Sayfa 133Kitabı okudu
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.