Ne zaman çocukluğunun omuzlarından tutsa ağlamaklı oluyor, aynadaki güler yüzü düşüyordu, özür diliyor, affedildiğini duyamıyordu, ne kadar bastırsa da bu çocuk her fırsatta dışarı çıkıyordu. İnsan kendini bu kadar sever mi, çocukluğuna kıyamıyor ve her seferinde onu biraz daha şımartıyordu...
·
48 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.