"Ayrıldığımızda üzüleceğiz. Tabii ki üzüleceğiz. Ayrı ayrı. Başka evlerde. Başka saatlerde. Kimi zaman da belki aynı saatlerde. Uyandığımızda, uyuduğumuzda. Uyurken gece yarısı ansızın uyandığımızda. Duş alırken üzüleceğiz.(...) Ansızın üzüleceğiz,durduk yere üzüleceğiz, ortada birbirimizi hatırlatan hiçbir sebep yokken üzüleceğiz. Sürekli birbirimizin aklına düşeceğiz, belki beraberken düşmediğimiz kadar. Çok uzakken de birbirimizin olacağız, belki yakınken hiç olmadığımız kadar. Bir kitapçıda gezerken üzüleceğiz. O kitabı birbirimize tavsiye edemediğimiz zaman üzüleceğiz. Dışarıda gördüğümüz bir filmi birbirimize bahsetmeyi dilerken ama bunu gerçekleştiremezken üzüleceğiz. Gülünecek bir şeye beraber gülemediğimiz zaman üzüleceğiz.(...) İyisiyle kötüsüyle yaşadığımız bu hikayeyi kaybettiğimiz için üzüleceğiz. Çok garip olacak çünkü zihinsel dünyalarımızda birbirimizle hiç olmadığımız kadar ayrıldığımızda beraber olacağız belki ve işte bu gerçekten kaçamayacağız; uzun süre üzüleceğiz. Üzülmek kaçamayacağımız bir şey olacak. Ona köşe bucak yakalanıp duracağız. Bir süre hayat gerçeğimiz bu olacak, defalarca yakalanacağız buna içine düşeceğiz."
Sayfa 111
·
40 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.