“İster istemez derin bir dalgınlığın perdesinden dinliyoruz birbirimizi.”
(S: 12) 
Karaduygun
Sema Kaygusuz Karaduygun’da “kara”nın anlamını bir eldiven gibi tersine çeviriyor. “Ebedi dulun dili”yle sarmalanmış karaduygunun kafasındaki seslerin birer sanrı değil, gerçekliğin ona has hissedişi olduğunu, bu hissedişin çokçası söylendiği gibi ölüme değil, ömre dönük olduğunu, karaduygu’nun “kara” halinin dünyanın güzel bir yer olmayışına tutulan yas halinden geldiğini ve bu kara algıdan “göz kamaştırıcı olarak kalan bir güneş aydınlığı” fışkırdığını anlatıyor
."Karaduygun’da geçtiği gibi insanları Hüzünlüler, Kederliler gibi derdest edip sınıflandıramayız. Zaten kitapta da okuru bu konuda uyardım.
. Bu ayırım, aşırıya kaçma pahasına yapılan bir spekülasyondur. Oradaki derdim, duyguların kitlesel tezahürünü ironik bir dille yansıtmaktı..
Hüzün ve Keder başlı başına birer müessese olarak çıkabiliyor karşımıza. Hatta bunlar popüler kültür temaları olarak yüksek gelir bile getiriyor..
O bölüm, duygu müesseselerinin insanı nasıl da yavanlaştırdığını, tipikleştirdiği dile getiriyor. Ama asla, bir insan ya hüzünlüdür ya da kederli, demek istemedim. Bunun iması bile saçma olurdu..
"Dünyaya aldanmadan, dünyaya katlanamadan dünyaya yerleşme hali…
Melankoli üzerine yazılan birçok metinde, kendini melonkolik olarak tanımlayan birçok şairin, ressamın, yazarın vurguladığı gibi, bilmenin acısı..
Bir de gerçekleri bütün çıplaklığıyla göremeyiz, bu fazla iddialı hatta büyüklenmeci bir yaklaşım olur..
Gerçeği katlanabileceğimiz, gücümüzün yettiği ölçüde görürüz aslında. Bir görme biçimi, alımlama hali olarak karaduygunluk, aynı zamanda dünyayı sevme tavrıdır bence.
"Bence herkes aynı anda aynı yerde olmaya devam edecek.
Siz ne düşünyorsunuz bu konuda? Karaduygun
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.