taşırdı yaz kuşları kaygısız
solukların kabuğunu teninde
vebadan kırılmış boş kentlerinde
diz dize oturuyor bakışlarımız
son kuşların son yaprağa usulca
değip geçerken anlattığı giz
bir hüzünde konaklamı gibiyiz
diz boyu bozgunlardan çıkınca
sen ey bakışların yolgeçen hanı
çılgınlığa yazla gelen ilk konuk
adlarına deniz vuran soyluluk
dize gelir önünde güllerin en yabanı