“Sevgili geçmişim..." diye başladım satırlarıma bir mektup yazar gibi. "Sana gelecekten yazıyorum... Başardın mı, başaramadın mı bilmiyorum. Girdiğin, ortasında titreye titreye yürüdüğün, belki de karşıda denizi gördüğün, çiçek kokularıyla ilerlediğin o uzak yolda mısın hala, denize yaklaştın mı bilmiyorum. Yoksa bir ara sokağa mı daldın, kayıp mı oldun, hiçbir fikrim yok. Şimdi neredesin, kimlerlesin, çok daha önemlisi sen şimdi kiminlesin bilmiyorum. Bir şehrin tren garından bindirdim seni çok uzağa git diye, bir sonraki durakta inip her şeyi terk mi ettin, inan bana tahmin edemiyorum. Ne yaptın, nerelerdeydin, kimle, kimlerleydin bilmiyorum. Tek bildiğim bilmediğim bir yerlerde, bilmediğim birileriyle olduğun, bilmediğim bir şeyler yaptığın. Ben ise hala şehrimizde hala evimizdeyim... Hala sadece senin anlayabileceğin bir dili konuşuyorum. Hani bir evimiz vardı, kafamızda inşa ettiğimiz... Bir şehrimiz, binalarını tek tek kafamızda diktiğimiz. Bir ülkemiz vardı, konuşabilmek için yepyeni bir dil ürettiğimiz... Sevgili geçmişim, unuttun mu, biz seninle neler neler inşa ettik sadece hayatta kalabilmek için? Ne engelleri aştık, nelere direndik, kaç yoldan sürüne sürüne geçtik... Birbirimize ışık olduk. Sen benim ışığımdın, ben senin. Kaç karanlığı deldik ışıklarımızla, ama merak etme, biz her zaman bir yolunu bulur ve o ışıkları tekrar yakarız. Değil mi? Çünkü biz karanlıktan korkanlarız ve bunu söylemeye çekinmeyecek kadar cesuruz. Karanlıktan korktuk ve birbirimizi bulduk. Işık olduk... Yıldız olduk, güneş olduk, ateş olduk... Ben her daim buradayım, karanlığını aydınlatmaya hazırım...
Geçmişinin, geleceğinin ve şimdinin seni doğru yolda tutması dileğiyle...
Sevgilerle."
Sayfa 140 - İndigo YayıneviKitabı okudu
·
21 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.