Muhteşem bir kitaptı. Victor Hugo yine yapmış yapacağını. Kitabın her sayfası, karakterleri, olayları, hepsini okurken kendimi orada Fransa’da hissetim. Özellikle kitabın sonunda Marius’un gerçekleri öğrenmesi, Cosette’i alıp Jean Valjean’a gitmesi. Jean Valjean’ın son saatleri’ni geçirmesi ah ne kadar acıklıydı. “Ölmek bir şey değil, yaşamamak korkunç.” O kısımları ağlayarak geçirdiğim için bir kez daha okumak istedim ve bir kez daha aynı duygularla, aynı hislerle ağlatmayı başardı.
