Sonra omuzlarım düşmüş, acılar içinde haykıra haykıra dolaşmaya başladım. Yüzlerce yıl dolaştım sanki. Bütün oyunlara, bütün sahnelere girdim çıktım. Bütün mektuplardan geçtim, bütün namlularda gezindim. Dün değil, bu sabahtı sanki. O kadar dolaştım ki, yüzyıl geçti gibi geldi bana. Çöllerde geziyormuş gibi oldum. Birkaç tarihte, birkaç takvimde birden yaşadım. Ama içimde hep o ıssızlık. Penceremin önünde dururkenki ıssızlık. Vitrinlere baktım, arka sokaklara, ucuz otellere, aşevlerine, çiçekçi dükkanlarına, yaşadığım dünyalara gittim, yaşadığım ilişkilere gittim, yaşadığım insanlardan geldim, birlikteliklerimden geldim. Hepsinden geldim, her şeyden geldim, herkesten geldim. Şimdi burada dün sabahı, evvelsi sabahı, daha önceki sabahı, ondan da önceki sabahı, tek tek bütün sabahları anımsamanın kime ne yararı var? Hiçbir sabah beni dünyaya alıştıramadı ki...
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.