Kırk Oda Murathan Mungan
"Çocukluğumuzdan beri masalın bir yerinde karşımıza çıkar: Kırkıncı Oda yasağıdır bu. Üstelik anahtar elimize verilmiş, seçim bize bırakılmıştır. Sancılı bir ikilemin ortasında kalakalırız. Sonunda insan aklı ve duyarlığı; bilme ve öğrenme tutkusu; tanıma ve anlama merakı, cezası ne olursa olsun anahtarı seçer.
"Kendi kırk odamın inşasına böyle bir anahtarla başladım.
"Yalnızca yakın çevrenizden, mahallenizden, işyerinizden değil; masallardan, öykülerden, romanlardan, oyunlardan, filmlerden de tanıyorsunuz kahramanlarımı. Kırk odalık bir saraydan geçerek çıkıyorlar günümüz sokaklarına. Kapının öte yanına.
"İşte size uzattığım anahtar..."
-
Baskı Tarihi:2007
-
Sayfa Sayısı:162
-
ISBN:9789753420358
-
Yayınevi:Metis Yayınları
-
Kitabın Türü:
"Büyüklere masallar" yazılmalıydı arka kapağa çünkü çocukluğumuzda hepimizin ezbere bildiği masalların ezberini bozarak yazmış Murathan Mungan. Bazı masalları kolaylıkla okusam da, bi kaçı beni zorladı. Ancak dilini sevdim ve ilerde diğer kitaplarını da okuyabilirim.
Yorumun devamı ve kitabin detayı için; https://kelimelersahneler.blogspot.com.tr/...itap-yorumu.html?m=1
Bakmanızı öneririm.
Masalların aslında mutlu sonla bitmediğini gösteren ve herkesin yalnızca kendi masalını oluşturabilmek adına nelerden vazgeçebileceğini, benliğinden sıyrılabileceğini anlatan öyküleri barındıran kitabı elimden bırakmak işkence gibi geldi.
Şiirsel bir üslup kullanmasıyla öykülerini daha da çekici kılan Murathan Mungan, aslında görmezden gelinen bir çok duygu durumunu işlemiş.
Her cümlenin altını çizmek istedim; her cümleyi okudum, düşündüm ve anlattım.
Çocukluğumuzun masal kahramanları bu kitapta tekrardan yer bulmuş, büyüklere masallar şeklinde. Ancak bu öykülerde masalların bilindik sonları beklenmemeli.
Tüm öykülerini beğendim diyemeyeceğim ancak Murathan Mungan'ın okuduğum ilk kitabı. Dili, aşkı , yalnızlığı anlatımını beğendim, cinsellik içeren bazı bölümler okuru rahatsız etmemek adına sanki biraz yumuşatılabilirdi gibi düşünüyorum.
Yine de diğer kitaplarını merak ettirdi.
Sadece bir öykü kitabı değil Kırk Oda, günümüzle harmanlanmış masalların şiir tadında anlatımı. Karakterleri ya kendinizden ya da masallardan tanıyacaksınız zaten.
Birbirinden bağımsız görünen ama birbirine sıkı sıkıya bağlı öyküler. . O kadar ki bambaşka hayatlardan bambaşka selamlar çakılıyor saygı duruşu mahiyetinde. Favori öyküm "Hedda Gabler" oldu. Bir solukta okunası fakat bir ömürle anlanası...
Büyük bir iştahla elime almıştım ancak son istanbul gibi bu kitapta da sevdiğim Murathan Mungan i bulamadim. Sanırım Mungan edebiyatının erken dönemleri pek bana göre değilmiş...
Öyküler öyle dağılıyor ki çoğu zaman nerden geldim buraya düsüncesiyle birkaç cumle geriye dönmem gerekti...
Çok keyif aldığımı söyleyemem.
Kitaptan 62 Alıntı
''Bazı insanlar başkalarından intikamlarını kendilerini rezil ederek alır.''
Kırk Oda, Murathan Mungan
Neden kimse, kimseyi sevmiyor, diyorum. Neden insanlar bu kadar sevgisiz diyorum. Niye bu kadar yalnızız, mutsuzuz, katıyız, benciliz, kabayız? Hoşgörüsüz, anlayışsız, lanet insanlar olduk hepimiz! Oysa sevebilsek, birazcık sevebilsek, birazcık sevgi diyorum. Evet bunları da diyorum. Çözemediğimiz bütün sorunları sevgiye yükleyip kurtulamıyorum işin içinden, kurtuluyoruz işin içinden. Bütün dünyayı genişçe bir ana kucağı gibi düşlüyoruz.
Düşünüyorum. Ben zaten hep düşünüyorum. Bu yüzden hiçbir ilişkim sürmüyor, hiçbir ilişkiyi götüremiyorum, kuramıyorum, sürekli kılamıyorum; düşünüyorum, sürekli düşünüyorum, düşünmekten yaşamaya vakit bulamıyorum.
Ortaklaşa bir sahteliğin görkemli yanılsaması içinde herkes çok mutluydu. Herkes bir yalnızlığı çoğaltıyordu.
Peki ben, kendim neyim? Bir türlü olamadığım kendim?
Her şeyi anlıyor, herkesi tanıyor, her sorunu kavrıyor, yani kavraya anlaya yaşlanıyordum. Anlamak yorgunuydum. Bu yüzden kimseye kızamıyordum. Kimseden doya doya nefret edemiyordum. Kimseye ağız dolusu küfredemiyordum, kimseye deliler gibi öfkelenemiyordum.
Yaşlandıkça, olgunlaştıkça, yanıtlarım değil de, sorularım çoğalıyor.
Ne tuhaf!
Hayatımda bir şeyler değişsin istiyorum. Sürekli bir şeyler değişsin. Sonra da çok korkuyorum. Her şey değişecek diye korkuyorum.
"Seni seviyorum," diyor.
"Ben de," demek istiyorum... Ben de, ben de, ben de , ben de , ben de,
demek istiyorum.
Diyemiyorum. Ansızın bunu artık hiçbir zaman, hiç kimseye diyemeyeceğimi ayrımsıyorum. İçimi büyük bir ıssızlık kaplıyor.
"Neden herkes dünyayı değiştirmeyi düşünüyor da kendini değiştirmeyi düşünmüyor?"
