Bu dünya bir kevn ü fesad dünyası, yani oluş ve bozuluş
dünyası. Bu dünyaya neden hüzünle bakıyoruz? Oluş ve bozuluşu neden kabullenemiyoruz? Şayet bizler bu âlemin kevnini ve fesadını kabullensek bizde mükemmeliyet fikri oluşmazdı. O mükemmeliyet fikriyle çatıştığı için bu oluş ve bozuluşu kabullenemiyoruz. Yokluğu ve hiçliği kabul edemiyoruz. Oluş çok hoşumuza gidiyor; ama bozuluş bize yük oluyor. Çünkü bizde bir kemal kavramı var ve kemalin asıl kaynağı Allah'tır. Hüzün bu noktada bizi bir yere taşıyan vasıtadır. Pişmanlık da öyle..