Kısa bir cümleyle özetlemem gerekirse bu kitap için;"kibirin sonu"derdim.
Yeteneğini kibire dönüştüren bir insanın ruhunu nasıl kaybettiğinin öyküsü.Zacharius Usta'nın bu denli kibire kaplması bana Kanuni Sultan Süleymanın kazandığı bir zafer sonrası kendini kibirden korumak için mezar kazdırıp gecesini o mezarda geçirmesini hatırlattı... Söz konusu yeteneğiniz,beceriniz,aklınız ne olursa olsun Yaradanı unutmamak ve kendinizi onunla bir tutmamak aslında haddini bilmektir bana göre.Bu öykü de bunun bir örneği niteliğinde olmuş.
