İşte korktuğu başına geliyordu. İşte felaketi gerçekleşiyordu. Onu almaya gelenler onu bir uçurumun kenarına sürüklüyorlardı. Onu seven, koruyan, acıyan ve merhameti kalbinde barındıran iyi insanlara yalvardı. Bırakmamalıydılar onu. Vermemeliydiler gelenlere. Dayanırdı açlığa ve yokluğa. Hiçbir sorun çıkarmayacağına da söz veriyordu. Ama kanunlar.. kimse kanunun üstüne söz söyleyemezdi.Dünyada yalnız kalmak istemiyordu. Kapı kollarına, bahçe çitlerine, toprağa ayrılmamak için sıkı sıkı tuttu. Ama nafile..Ayrılıyordu, gidiyordu,kaybediyordu ve ruhu acıyordu.Ama hiç ağlayamıyordu. O günden sonra büyüdü birden. Artık altı yaşında bir çocuk değildi. Artık herkesten daha da yaşlıydı.
·
57 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.