“Madem ağladım, madem ağlıyorum, ağlayabiliyorum, öyle ise bindörtyüz yıl önceki insanlarla benim aramda, o gün insanlarıyla şunlar arasında kesintisiz bir ilgi olmalı, değişmeyen, insanı sarsan, derinden kavrayan ilintiler olmalı diye düşünüyordu. İşlediği günah ve günahlar yüzünden bir pişmanlık duymuşsa ve bu pişmanlık yüzünden ağlamışsa bunun bir anlamı olmalı, diyordu. Hayat birdenbire ona kavranamayacak kadar yüksek bir anlamla doluymuş gibi göründü. Rüzgâra dur dese dururdu şimdi. Uçmak istese uçabilirdi”
Sayfa 45 - İz YayıncılıkKitabı okudu
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.