''İnanılmaz bir akıl hastası gibi düşünüyordum karanlıkta. Diğer herkes, sırtlarına çalınmış bir ölümü taşıyor gibiydi, oysa ben; tümünü anlamaya yitecek bir şeyler kurcalıyordum karanlıklarda... Uyumak istemiyordum, heyecanım, öfkem ve tüm benliğimi kaybediyordum saatlerce ve uyandığımda, bir zaman için unutulmuşluklar; yüzüme hırçın darbesiyle acısını savuruyordu. Felç inmiş bedenime, ukala bir sınır tanımaz gibi davranamıyordum; benimdi, ben taşıyordum fakat bu beden, çılgınlar gibi söküp atılmak istiyordu ruhundan! Korkuyordum, bir an olsun kendimi kaybedecek ve zihnim, parmaklarım, yüzüm; tüm hatlarım kontrolümden çıkacaktı, karanlıklar beni hasta ediyordu anla, tüm bu karanlık yüzler; hiçbir iyi kaygısı gütmeyen gücü elinde tuttuğunu zanneden zavallılar... iğrenç bir tebessümü yaşıyorlardı kâbuslara çalan hayatlarında, benim içimde dizginlenemeyen bir telaş, onlarda ise dinginliğe çalan bir hinlik yatıyordu. Ve zaman, hiçbirimize acımaksızın daima işleniyordu...''
D.p -sanrı
·
80 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.