Neye niyetlensem uzun uzun düşünüyor, çok uzakları gözüme kestiriyor ama daha ilk adımda ayağıma takılan bir çakıl taşının etrafinda dolanıp duruyor, başkaları, beni alıkoyan çakıl taşını ellerini kollarını sallayarak geçip giderken ben, bana aşılmaz bir dağ gibi görünen çakıl taşıyla baş başa kalıyordum. Sanki bütün ömrüm orada geçecekmiş gibi.
Daha ilk adımda öylece, ruhum ağırlaşmış halde, çakıl taşlarıyla doldurulmuşum gibi, ki ikisi de aynı kapıya çıkar, kalakalıyordum. Ama izleyecekleri yolu bilip beni geride bırakarak geçip gidenlerin de özetle benden fazlasına eriştiklerini sanmıyorum. Şüphe yok ki güçlü, gösterişli atlar gibi benden çok öteye gidiyorlardı ve sağlam bir tebriği hak ediyorlardı ama sonunda arkalarından baktığımda, peşlerine yük arabaları iliştirilmiş olduğunu görüyordum. Kendi yarattıkları yük arabaları. Bana bağlanmış bir yük arabası yoktu ve yine bu nedenle ne dizginlerim ne de at gözlüklerim vardı. Bu halde onların gördüğünden daha fazlasını rahatlıkla görebiliyordum. Ama işte söz konusu kendi gidişim olduğunda nereye gideceğimi, ne tarafa adım atacağımı bilemiyordum.
LUIGI PIRANDELLO
BİRİ, HİÇBİRİ, BİNLERCESİ ( SAYFA: 12 )
#luigipirandello #birihiçbiribinlercesi #kitalalıntısı
Sayfa 12
·
111 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.