Kitapta Hülya Hanım’ın yaşadığı zorlukları anlatan bir paragrafta geçiyor bu kısım. Hülya Hanım şunu paylaşmış:
"Evimizden ayrılmak zorunda kalmıştık. Bir gece iki kızımla kapı dışarı edildik. Acilen eşyalı ev buldum. Ev harap, bakımsız. İçeri girdik. Kızım 5 yaşındaydı. Evi gördü. Yüzü düştü. O âna dek kendini tutan ben birden boşaldım ve ağlamaya başladım. Kızım geldi, sarıldı ve 'Kuşların da yuvaları çöpten ama anneleri yanında.' dedi. Hayatımda en unutulmaz anlardan biriydi. O iki senede çöpten hayatımızı gül bahçesine çevirdik. Her zorlandığımızda birbirimize sarıldık. Dünyanın en büyük zenginliği kuvvetli bağlar kurmak.”