Empati
Bir pazar sabahı New York metrosunda başımdan geçen küçük çaplı bir paradigma değişimini hatırlıyorum. Herkes sessizce oturuyordu.
Birtakım insanlar gazete okuyordu, bazıları düşüncelere dalmış, bazıları da gözlerini kapatmış, dinleniyordu. Sakin ve huzurlu bir ortamdı.
Sonra birdenbire, bir adam çocuklarıyla birlikte vagona bindi.
Çocuklar o kadar yaramaz ve gürültücüydü ki, hava birdenbire tamamen değişti.
Adam, yanıma oturup gözlerini kapattı, durumdan habersiz gibiydi.
Çocuklar koşarak bağırıp çağırıyor, eşyaları fırlatıp atıyor, hatta bazı yolcuların gazetelerini kapıyorlardı. Ama yanımda oturan adam hiçbir şey yapmıyordu.
Öfkelenmemek zordu. Adamın, çocukların böyle vahşice koşuşmalarına aldırmayacak ve bu konuda hiçbir şey yapmayacak, hiçbir sorumluluk üstlenmeyecek kadar duyarsız olmasına inanamıyordum.
Metroda herkesin sinirlendiği belliydi. Sonunda, bana olağanüstü gelen bir sabırla ve kendimi tutarak adama dönüp: “Beyefendi, çocuklarınız birçok kişiyi rahatsız ediyor, onlara biraz hâkim olamaz mısınız?” dedim.
Adam, durumu henüz fark ediyormuş gibi bana bakarak usulca, “Ah, çok haklısınız, bir şeyler yapsam iyi olacak. Hastaneden geliyoruz.
Anneleri bir saat önce orada öldü. Ne düşüneceğimi bilemiyorum.
Galiba çocuklar da bununla nasıl baş edeceklerini bilemiyorlar,” diye yanıtladı.
O anda neler hissettiğimi düşünebiliyor musunuz? Paradigmam değişime uğradı. Birdenbire her şeyi başka türlü gördüm. Başka türlü gördüğüm için de başka türlü düşünmeye, başka türlü hissetmeye ve başka türlü davranmaya başladım. Öfkem hemen geçti. Tutumumu ya da davranışlarımı kontrol etme kaygısına kapılmama gerek kalmadı. Yüreğim adamın acısıyla doldu. Şefkat ve merhamet duyguları boşaldı içimden. “Demek karınız yeni öldü? Vah vah, çok üzüldüm. Bana anlatabilir misiniz? Size nasıl yardım edebilirim?” dedim. Her şey bir anda değişivermişti.
·
88 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.