"İmkansızlığın imkanı" olan ölüm, keza eş-imkan olarak gösterir kendini: Hayatı gölge gibi takip eden, ona eş-lik eden ölüm, karşıtı olmak bir yana onunla çift oluşturur. Öte yandan bu eşlikte, bu birbirine eş olmada, hiçbir biçimde birbiriyle çakışma ve özdeşleşme söz konusu değildir. Birbirine ait olan hayat ve ölüm, böyle olmakla kend'oluşuma birlikte-aittir. Başka bir ifadeyle, bir çift olarak hayat ve ölüm, eşliği mümkün kılan bir sıhriyete sahiptir; öte yandansa onlar, çakışmamacasına ayrı ve özdeşlikten uzaktır. Çift-olmada, karşıtlık ve kayıtsızlığın ama aynı zamanda özdeşlik ve aynılığın ötesinde bir-birin-den-olma olarak birbirine-ait-olma söz konusudur: ölüm ve hayat, uyku ve uyanıklık, imkan ve imkansızlık, gök ve yer... birbirlerinden ayrı olmakla birlikte, birbirlerinden olarak birbirlerine aittir. Çiftin birbirine özdeş olmayan, biri diğerinden farklı her bir unsuru, yekdiğerine nispetle izah edilebilir, çünkü bunlar ayrıma rağmen ve/ya ayrımla birlikte, hatta ayrım sayesinde birbirlerine aittir.
Sayfa 19Kitabı okuyor
·
215 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.