bazı duygular söze gelmiyor. söylemekle anlaşılmıyor. kalbimizdeki boğuntu biraz daha ağırlaşıyor. bizi, gerçeğimize biraz daha gömüyor. dilsiz çana çeviriyor. sonra bir gün, ömür hanım, parmaklarımızın baktığı yerlerden, kirpiklerimizin rüzgârlı kıvrımlarından, arzularımızın terleyen yalnızlığından bize gülümsemeye başlıyor. biz görmeye başlıyoruz. sevmeye başlıyoruz. acıyı anlıyoruz. yaşamaya inanıyoruz. boşluk menevişleniyor. ağaçlar var oluyor. böcekler konuşuyor. zaman, soluk alıyor. gökyüzünü öpüyoruz. dokunmanın tanrısal hazzıyla korkularımıza bile gülümsüyoruz. sevincin günahı yok artık! simsiyah kapamp yazdığım bir acı, şimdi binlerce insanda varlık buluyor, yaşama gücüne dönüşüyor. dünyayı ve insanı kavramanın kapısını aralıyor. yüreğin ve bedenin al yeşil atlasına sevinçler, kederler düşürüyor. insanların, başka hayatları
saygıyla sevmesini sağlıyor. mutsuzluğun da bir yürek türküsü olduğunu, ben de insanlarla birlikte yeniden öğreniyorum. sözün gücüne ne kadar inanırsam inanayım, yazdığım yıllarda ömür hanım'ın varacağı yerleri bilemezdim. sanırım kimse de bilemezdi. şimdi biliyor muyum, hayır. anlamaya çalışıyorum. elimden gelen sadece bu. hüzünle seviniyorum...
2018-2019
Sayfa 46
·
51 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.