Ama her şey yalnızlık içinde büyüdü.
Büyüdü. İnsan sevgisi zaman zaman yalnızlığımızın boyutlarını aştı, zaman zaman da insanlar yalnızlığımızı birbaşınalığımızdan daha derin, daha dayanılmaz boyutlara iteledi.
O zaman kentin denizlerini izledik.
Dalgaların köpüklerinin sonsuzluğu anımsattığı bir zaman ışığında.
Kuzey rüzgarının mavi-yeşile bürüdüğü suların yüzeyinde.
O kentte kimse mutlu olmadı, ama kimse de mutsuz değildi. Çünkü kimse inanmaz mutluluğa.
·
85 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.