Dünya parçalanmış, kalmamış benden başka tek bir cansız.
İnsanlar çürük birer beden, sağır, ruhsuz, duygusuz.
Bir elimde radyo, diğerinde eski bir telsiz.
Gece gündüz uykusuz, aç, susuz sesleniyorum umutsuz.
Birisi uyansın, olsun bana bir nefes, sıcak bir can, bir avuç huzur.
Ne çare hepsi boş, uyku ağırlaşıyor, hava buz.
Bırakmak üzereyim kendimi, son bir gayret:
Ses verin bana, ben son kalan aciz!
Ses verin bana, ben son kalan cansız!
Ses verin bana, ben son kalan bedbaht!
Ses verin bana, ben son kalan, ben son kalan…
Gam-ı Umman