İnsanlar sessizliğimi utangaç olmama bağlardı ama bu doğru değildi. O kadar sessiz olduğumu da düşünmüyordum, sadece herkes çok gürültülü olduğu için öyle görünüyordu. Takım arkadaşlarımın aksine ben her şeyin odak noktasında olmak yerine oturup dinlemeyi tercih ediyordum. Odak noktası olmak insanın üzerinde büyük baskı oluşturuyor, her an her şeyi batırma ihtimaliyle yaşamasına neden oluyordu. Gözlemci olmaktan, olan biteni dışarıdan izlemekten daha memnundum.