Beklemeye de alışıyor insan... Toprağın suyu beklediği gibi, yağmurun bulutu, gecenin güneşi beklediği gibi. Biraz sabırla, biraz hasretle... Toprağın suya kanınca çoraklığı unuttuğu gibi, acılarında bağladığı kabuk yerini taze verire bırakır belki... Özlemler parçalayıcı, yırtılma diner... Beklemeyle geçen yıllar unutulmasa da anılınca gözlerde minnet, yüreklerde şükürler belirir belki... Yahut da hiçbir şey değişmeden, öylece kaldığı yerden devam eder. Yalnızlığa alışkın ömürler, saklanamaz. Beklemeye meftun gözler hep uzaklarda... Yakına düşmez bakışlar.
Kimi gönülden hasret için yaratılmıştır...
·
17 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.