Bir tanecik umutla bin yıl daha yaşayabilirim. Zaten Umut değil mi bizi kapı eşiklerinde bunca bekleten? Kapımı çalan sensizlikler hiç hoş gelmiyor. Bak, yokluğunda varlığını büyütmeye çalışıyorum. Yoruldum artık kendi cinayetime intihar süsü vermekten. Yarım kalan masalımızın "bir yokmuş"u olma. Sonlar ben de bu kadar aşıkârken, beni sebeplerle yorma. Sevdim seni bir kere ne gerek varsa sebebe?
Sayfa 13Kitabı okudu
·
46 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.