İnsanları, çiçeklere değil, dikenlere benzetirdim ve dikenler ne zaman elime batsa, gözlerimin önüne önce babamın yüzü, sonra da bana sanki onun tohumu değilmişim, onun bahçesinde açmamışım gibi bakan soğuk kahverengi gözleri gelirdi.
Sayfa 142Kitabı okuyor
·
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.