Anne sevgisi koşulsuzdur, çocuğu var olduğu, olduğu haliyle sever. Çocuk anneyi başlarda sıcaklık, doyma ve keyif hali olarak algılar. Memeyi, anneden ayıramaz.
Çocuk; annem yemeğimi yersem gülümser, ağlarsam beni kucağına alır, kakamı yaparsam beni över. Tüm bu deneyimler netleşerek şu yargıda toplanır: Seviliyorum. Seviliyorum çünkü annemin çocuğuyum. Seviliyorum çünkü çaresizim. Seviliyorum çünkü güzel ve dayanılmazım. Seviliyorum çünkü annemin bana gereksinimi var. Daha genel bir formülle söylersek: Ben olduğum, böyle olduğum için seviliyorum.
Erich Fromm - Sevme Sanatı