İtalya’da devrim:
İtalya da, emperyalist savaşın gerginliklerinin istikrarsız toplumsal düzende derin yaralar açmasının ardından 1920 yazında devrimin eşiğine gelmişti. İtalya’nın Biennio Rosso’su (“İki Kızıl Yıl”: 1919 ve 1920) sırasında ülke, gerilimlerini sosyalist devrimle çözümlemeye yaklaşmıştı. Bunun olmamasının vahim sonuçları oldu.
Solun başarısızlığı sağın fırsatı oldu: Benito Mussolini’nin faşistleri 1922’de iktidarı ele geçirdi. Savaş sonrası dönemin krizinin kökleri, ülkenin uzun, tekleyen ve asla tamamlanmayan burjuva devriminde yatıyordu. Fransızların yönetimi altında hayata geçirilen feodalizm karşıtı 1796-1814 reformlardan ve birbirini takip eden 1820, 1831, 1848, 1860 ayaklanmalarından beridir İtalya ancak yarım yamalak bir modernleşme yaşamıştı. Ülke, Troçki’nin “bileşik ve eşitsiz gelişme” dediği şeyin çarpıcı bir örneğiydi. Mayıs 1915’te, I. Dünya Savaşı’na girdiği sırada Milano ile Torino gibi kuzey şehirlerinde ileri kapitalist sanayi ve modern işçi sınıfı ortaya çıkarken, kırsal güneyde ise toprak sahipleri, rahipler ve mafyanın eline düşmüş, çaresiz ve yoksul köylüler bulunuyordu.
·
163 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.