Bir gün uyanır da bakarsan, saflaşır tüm öfkeler; yıkılacak hükümler için! Ve direnç gösterilmeksizin, iplikler dökülür düşmanlar mukavemetinden... Sahtekarlık, ikiyüzlülük yerini, çıplaklaşan tenine bırakır yılgınlıkları kıran toprakların... Direnir insanlık, silahlardan akar isyanın ve öfkenin kirli bendi, ölümün esintileriyle; yok olur da gider!
Ve bizler, yine bir mahpus hayatı içerisinde kıvrılmış karanlıkların dehşetiyle sindirilmiş surette yatarken, kapılar zonklar gardiyanların silahları imrendiren coplarıyla, titrer durur yer ve sarsılır gövdem; düşmanıma karşın sarsılıp düşmemek için, kaldırırım başımı ve dinlerim direnemeyen o yaslı başları!
Uzaklaşılır, uzaklaşılır yalnızca, kof ve mefluç bedenler bir anlığına silkinir hayattan, kaybetmenin acı şevki içerisinde kıvranır!
Bizler de haykırırız tüm vücudumuzla, direnç tanımaz zihinlerimizle...
Evimden defolun, demeye gerek kalmadı artık!
Kabullendiğim bu zindan, artık değilsin el için de mekân, sevin ve kutlu ol hayatta!