"Sebastian’ın yaşamının anahtar sözcüğü yalnızlık idi; kader, istediğini sandığı şeyleri bir bir yoluna çıkarıp yabancılık çekmemesini sağlamaya çalıştıkça bu çerçeveye -ya da herhangi bir çerçeveye- sığma konusundaki yetersizliğini daha iyi fark ediyordu.