Öte yandan dertlere teslim olmuyor, savunmasız boyun eğmiyor, o yükün altında ezilmediğini görünce biraz doğruluyor ve onu üzerinden, zayıf omuzlarından mümkün olduğunca uzağa silkelemeye çalışıyor. Çektiği acıyı yok sayarak unutmak için değil, acıyı görmezden gelmiyor, kaytarmıyor, sorumsuzca unutmuyor, ama o üzüntüyü ancak belirli bir mesafede ve açıda tuttuğu takdirde denetleyebileceğini ve belki anlayabileceğini biliyor.
Sayfa 270 - Metis YayınlarıKitabı okudu
·
73 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.