" Hayatın hep eksik yanlarında yaşayan, sadece ellerinde olmayana odaklanan, sahte acılarından gizli bir lezzet alan ruhlar, küçük şeylerle mutlu olan insanları görünce çoğu kez saldırganlaşıyordu. Bunu anladigimda artık birileri düzelsin diye sabretmekten , hayatın ne kadar güzel olduğunu ispatlamaya çalışıp durmaktan, kendilerini gömüp durdukları o karanlık kuyulardan çekip çıkarmaya uğraşmaktan vazgeçtim. Şikâyet ederek,sitem ederek,kendilerine acımaktan zevk alarak yaşamayı seçen hiç kimseye yardım edemeyecegimi Zor da olsa kabullendim. İnsan, ancak kendine yardım edebilirdi. Nefesimi boşa harcadığımı anladığım günden itibaren susmayı seçtim."
Sayfa 177 - Romanoku YayınlarıKitabı okudu
·
136 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.